De operatie is goed verlopen; niersparend, zoals gehoopt. Tot nu toe lijkt alles rustig te verlopen, weinig lekkage, geen gekke dingen.
Vlak voor de operatie heb ik nog goed kunnen lachen met de uroloog en de anesthesist. Zo’n moment waarop je beseft dat een beetje humor wonderen doet, zelfs als je daar ligt in dat belachelijke operatiehemd.
Nu is het vooral bekomen. Rust, wat pijn, wat dankbaarheid. Eén stap tegelijk.
De laatste dag voor mijn operatie, en de zenuwen schieten hier in huis alle kanten uit. Bij iedereen. Emoties komen en gaan zoals ze willen. Soms boos of verdrietig om het minste, en even goed lachen om iets kleins.
In de namiddag gaat Emiel naar de jeugdbeweging terwijl Kristl nog op ’t school gaat werken. Ik blijf thuis om me klaar te maken en wat te proberen ontspannen; de muren oplopen, de seconden tellen, en waarschijnlijk ook wat voetbal kijken.
Vandaag was mijn laatste werkdag voor de operatie. De laatste dingen afgewerkt, wat doorgegeven, en dat was het dan. In principe zou ik er binnen twee weken alweer staan, dus je kunt het een beetje zien als een extra vakantie. Alleen slaap ik met een vreemde op de kamer, en zullen er geen zwembad en cocktails aan te pas komen.
Dit weekend wordt nog een serieuze horde om te nemen. De tijd zal wel weer zijn kuren hebben: momenten dat alles vooruit vliegt, en momenten dat het precies niet vooruit wil gaan.
De ene dag is de andere niet. Zoveel is duidelijk.
Vandaag was een mindere dag, mentaal dan.
Waarom? Geen idee. De fysieke pijn in m’n zij blijft hetzelfde en is best draaglijk, maar in mijn hoofd ging het alle kanten op. Van links naar rechts, van boven naar onder… yep cliché, een echte rollercoaster!
Je stelt jezelf de domste vragen. Je hebt geen antwoorden. En dan begin je te zoeken naar verklaringen die er niet zijn. Waarom ik er vroeg bij ben? Waarom anderen brute pech hebben? En voor je het weet, voel je je schuldig omdat je “geluk” hebt. Alsof je niet dankbaar genoeg bent.
Het is nu ongeveer een week geleden dat het resultaat van de CT-scan begon door te dringen. Verdacht voor RCC. Nierkanker.
Pas op donderdag werd de diagnose officieel, al zei het telefoontje van woensdagavond genoeg. Wanneer een specialist je om 22u belt om te zeggen dat hij er niet gelukkig van wordt en dat je dringend verder moet naar urologie, weet je eigenlijk al hoe laat het is.
Plots ging het snel. Donderdagochtend heb ik toestemming gegeven om mijn dossier door te sturen binnen ZAS Augustinus, en tegen de middag hadden zowel de uroloog als de oncoloog alles bekeken.
Soms valt een woord dat je niet zag aankomen. Bij mij was dat “nierkanker”.
Eind september kwam het aan het licht na een CT-scan van de buik. In eerste instantie was het “verdacht voor RCC”, maar intussen is de diagnose officieel: nierkanker in de linkernier.
De CT-scan kwam er na klachten in mijn buik. Constipatie, pijn in de rug en zij. Achteraf bleek het dus niets met mijn darmen te maken hebben maar met de nieren.